Emosi negatif

Ketakutan dan kebimbangan

Satu-satunya emosi yang dikaji secara meluas, berkenaan dengan pujukan, ialah ketakutan. Ketakutan telah didapati untuk memaksa individu "berhenti daripada rutin dan memberi perhatian yang teliti kepada dunia luar," termasuk mesej persuasif. Selain itu, ketakutan telah didapati untuk menggalakkan penglibatan politik:

"rakyat lebih cenderung untuk terlibat dalam bidang politik apabila mereka bimbang tentang calon. Kegelisahan tentang pilihan politik yang ada menyebabkan orang ramai memberi perhatian yang lebih dekat kepada persekitaran politik. [...] orang ramai lebih banyak meneliti calon (iaitu mereka memperoleh pengetahuan baru dan tepat) apabila mereka cemas, tetapi tidak apabila mereka bersemangat tentang calon yang menguasai bidang politik."[2]

Secara umum, "ketakutan dikaitkan dengan kedua-dua sikap dan perubahan tingkah laku."[3] Walau bagaimanapun, "empat pemboleh ubah yang mungkin berinteraksi untuk mempengaruhi kedalaman pemprosesan mesej yang menimbulkan ketakutan: (a) jenis ketakutan (kronik vs. akut), (b) jangkaan mesej yang mengandungi maklumat yang meyakinkan, (c) jenis tingkah laku yang dianjurkan (cth, pengesanan penyakit berbanding promosi kesihatan), dan (d) isu kebiasaan."[3]

Rasa bersalah

Rasa bersalah ialah emosi yang timbul apabila seseorang individu melanggar peraturan moral, etika atau agama yang dihayati. Kesan rasa bersalah terhadap pujukan kini hanya dikaji secara sepintas lalu. Tidak seperti rayuan ketakutan, kesusasteraan mencadangkan bahawa rasa bersalah boleh meningkatkan pencapaian matlamat persuasif jika ditimbulkan pada tahap sederhana.[3] Walau bagaimanapun, mesej yang direka untuk membangkitkan rasa bersalah yang tinggi sebaliknya boleh membangkitkan tahap kemarahan yang tinggi yang mungkin menghalang kejayaan yang meyakinkan.[3]

Kemarahan

Kesan kemarahan terhadap pujukan juga jarang dikaji. Beberapa kajian, bagaimanapun, "mencadangkan bahawa wujud hubungan positif antara kemarahan dan perubahan sikap."[4] Khususnya, penyelidik mendapati bahawa "kemarahan yang ditimbulkan sebagai tindak balas terhadap isu jenayah juvana dan keganasan domestik dikaitkan dengan penerimaan inisiatif perundangan yang dicadangkan untuk menangani isu tersebut."[4] Tidak seperti ketakutan, kemarahan dikaitkan dengan pemprosesan maklumat yang rapat (pusat) termasuk mesej persuasif.[4] Pada masa yang sama, "kemarahan yang dicetuskan secara tidak sengaja sebagai tindak balas kepada rayuan rasa bersalah dan ketakutan yang sepatutnya telah ditunjukkan untuk berkorelasi secara negatif dengan sikap."[4] Penggunaan persuasif kemarahan juga telah dikaji dalam kempen politik, kerana kemarahan boleh ditimbulkan secara strategik oleh ahli politik untuk meningkatkan motivasi dan penglibatan penyokong mereka, walaupun ahli sejarah Nicole Hemmer telah menyatakan bahawa potensi calon Amerika untuk menggunakan kemarahan secara berkesan adalah sangat bergantung pada identiti mereka.[5]

Kesedihan

Kebangkitan rasa kesedihan telah dikaitkan dengan perubahan sikap dalam konteks AIDS, dadah terlarang, dan jenayah juvana.[6]

Jijik

Pembinaan rasa jijik dalam konteks mesej yang menentang eksperimen haiwan, dikaitkan secara negatif dengan perubahan sikap. Ini selaras dengan pandangan bahawa rasa jijik membawa kepada penolakan sumbernya.[6]

Emosi positif

Empati dan belas kasihan

Beberapa kajian terkini menyokong peranan belas kasihan dalam memesongkan pertimbangan moral. Penemuan penyelidik menunjukkan terdapat hubungan utama antara pertimbangan moral dan keprihatinan empati khususnya, khususnya perasaan kemesraan dan belas kasihan sebagai tindak balas kepada seseorang dalam kesusahan.

Imej kanak-kanak yang menderita adalah pencetus ideal belas kasihan naluri ini.[7]

Setelah dicetuskan, belas kasihan membawa individu untuk memihak kepada segelintir yang mereka lihat menderita daripada ramai yang mereka tahu menderita tetapi secara abstrak: "Orang yang berasa serupa dengan orang lain yang memerlukan telah ditunjukkan mengalami belas kasihan yang lebih berempati terhadap orang itu daripada yang tidak dimanipulasi untuk berasa serupa dengan yang lain."[8]

Kebanggaan

"Sedikit dikaji dalam konteks pengaruh sosial, satu kajian yang jelas dikenal pasti tentang kebanggaan dan pujukan menganggap peranan budaya sebagai tindak balas kepada pengiklanan, mendapati bahawa ahli budaya kolektivis (China) bertindak balas dengan lebih baik kepada tarikan berasaskan kebanggaan, manakala ahli budaya individualis (Amerika Syarikat) bertindak balas dengan lebih baik kepada rayuan berasaskan empati."[9]

Kelegaan

Sesetengah penyelidik berpendapat bahawa kebimbangan yang diikuti dengan kelegaan membawa kepada pematuhan yang lebih besar kepada permintaan daripada ketakutan, kerana kelegaan itu menyebabkan keadaan kekeliruan sementara, menyebabkan individu terdedah kepada cadangan.[10] Cadangannya ialah pujukan berasaskan pelepasan adalah fungsi pemprosesan maklumat yang kurang teliti.

Harapan

Eksperimen telah menunjukkan bahawa rayuan harapan berjaya terutamanya dengan subjek yang melaporkan diri sebagai cenderung untuk mengalami ketakutan.[10]